یکی از نعمت های بزرگ زندگی در جهان امروز که سرشار از فراوانی و فرصتهای بیشمار است، آن است که برای هر کاری که بخواهید انجام دهید، پیشتر کسی بوده که آن را تجربه کرده باشد. برای هر کاری که بخواهید بکنید، کتاب ها و دوره هایی برای آموزش آن وجود دارد. بهتر از آن اینکه تنها با یک تماس تلفنی می توان افراد موفقی را پیدا کرد که پیشتر کاری را که شما می خواهید انجام دهید، تجربه کرده اند و به عنوان معلم، استاد، مشاور و یا مربی می توان از وجودشان استفاده نمود.

وقتی از چنین اطلاعاتی استفاده می کنید، خواهید دید که زندگی مثل وصل کردن نقطه چینها، بسیار ساده است و پیشتر فرد دیگری تمام این نقطه ها را شناسایی کرده و ترتیب وصل کردن آنها را هم تعیین نموده است. تنها کاری که شما باید انجام دهید، دنبال کردن این نقشه، استفاده از سیستم و یا به کار بستن برنامه ای است که این افراد ارائه می دهند.

پس چرا به دنبال نشانه ها نمی رویم!؟

• به ذهنمان خطور نمی کند! دیگران از این منابع استفاده نمی کنند و ما هم نمی کنیم. والدین و هیچیک از همکاران ما چنین کاری نمی کنند.
• راحت نیست. باید سری به کتاب فروشی، کتابخانه و یا دانشگاه بزنیم. باید برای حضور در یک جلسه به آن طرف شهر برویم. باید از تلویزیون نگاه کردن و یا وقتی که با خانواده و دوستان می گذاریم، بزنیم.
• اطلاعات و یا راهنمایی خواستن از دیگران، ما را با ترس عدم پذیرش مواجه می کند. می ترسیم که ریسک کنیم.
• وصل کردن نقطه چین ها به شیوه ای نو یعنی تغییر و تغییر حتی اگر به نفعمان باشد، بی زحمت نیست. خب، چه کسی می خواهد خودش را به زحمت بیاندازد؟
• وصل کردن نقطه چین ها یعنی کار و تلاش زیاد و رک و راست. بیشتر مردم دلشان نمی خواهد زیادی تلاش کنند.

پس اگر می خواهید تغییر ایجاد کنید به دنبال نشانه ها بروید. یقین داشته باشید موفق می شوید.